Rozdział 3

~~Narrator~~
Gdy Ross machnął ręką w gniewie, zdarzyło się coś dziwnego. A mianowicie... szklanka, która stała na stoliku na drugim końcu sali, zbiła się, a woda wylała się na kable, przez co cała aparatura podłączona do ciała Rikera, przestała działać. Oczywiście lekarze szybko ją naprawili, ale braci najbardziej zastanawiało to, jak Ross to zrobił.
- Ty, ja mam moooc...- stwierdził zadowolony młodszy.
- Hahaha, jasne.
- Więc jakim cudem tamta szklanka się zbiła?
- Woda była za ciężka- zażartował sobie Riker.
- A drugi raz się uda?
- Nie- odpowiedział ze sztucznym uśmiechem.
- Ale jesteś... Patrz- rozkazał Ross i zaczął jakieś wygibasy odwalać.
- Ross, uspokój się. Wszystkie muchy już zabiłeś, chodź.
- Ugh...
- Nie "ughhhaj" mi tu, tylko c'mon.
- Dobrze, mamusiu- warknął osiemnastolatek i wyszli ze szpitala.

~~Laura~~
W domu zadzwoniłam do swojego lekarza. Już jutro będą mi zdejmować gips, YAY! W końcu będę mogła sobie pojeździć na rowerze, jupi! Tylko szkoda mi tych znajomych Becky... Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby Vanessa zginęła... a oni stracili dwóch braci. Dobra, muszę coś zjeść, bo już mi w brzuchu burczy. Podeszłam do lodówki, ale powiało pustą. Wzięłam z komody trochę pieniędzy i pokuśtykałam do supermarketu niedaleko. Włożyłam do koszyka kilka jabłek, płatki, mleko, masło, chleb, Nuttellę, szynkę i dwa jogurty.
Pech chciał, że przede mną w kolejce do kasy, stał jakiś dziadek, co nie umie liczyć. Jeszcze zapłacił samymi drobnymi, kasjer to liczył, dziadyga cały czas coś paplał i bla bla blaa.. Gdy w końcu zapłaciłam za zakupy, do sklepu wpadli jacyś dresiarze. Chciałam szybko wyjść, ale jak zniknęłam za supermarketem, jeden mnie dopadł.
- No, mała, czemu uciekasz...Możemy się zabawić- szepnął chłodnym głosem, zagradzając mi drogę.
- Przepuść mnie- warknęłam i postanowiłam go wyminąć. Niestety, ale wyrwał mi kule, więc się przewróciłam.
- Laska, tutaj nikt nas nie widzi, możemy to zrobić szybko i bez krzyku, albo będzie bolało. Wybieraj.
- Weź mnie, człowieku zostaw w spokoju!- krzyknęłam i nagle znikąd zerwał się silny wiatr. Zaczęło kropić... w pewnym momencie, gdy ten dresiarz się do mnie zbliżył, niedaleko, dosłownie metr od niego, walnął piorun, aż się przewrócił.
- What the... co ty zrobiłaś!?
- Nic!
- Ciebie kurwa nawet deszcz omija, liście też! Jesteś wariatką!- stwierdził i odbiegł. Pozbierałam swoje zakupy i wtedy pogoda się ogarnęła. Zdezorientowana wróciłam do domu..

Oczami Rossa:
Riker został w domu, a ja "poszedłem z Rocky'm" do sklepu. Tyle, że on o tym nie wiedział, ale mniejsza o to. Gdy tak szedłem, usłyszałem głos tamtej dziewczyny "Zostaw mnie w spokoju!", więc postanowiłem sprawdzić, co się dzieje. Wszedłem w taką uliczkę i tam zobaczyłem dresiarza, który chciał jej coś zrobić, kule wyrwał, ona się przewróciła itd.. Troszkę się wkur... zdenerwowałem, gdy dowiedziałem się o czym myśli i nawet nie wiem jak, ale sprowadziłem mini huragan. Nie mogę niczego dotykać, ale panuję nad pogodą... Hmm.. no fajnie.. Czyli ta szklanka, to moja sprawa... A Riker mi nie wierzył. Ludzie nie wierzą w cudy, a my jesteśmy jednym z nich... 
   Postanowiłem iść za tą Laurą i zobaczyć gdzie mieszka. Głowę miała pełną myśli typu "Co to miało być? Ale miałam szczęście... Ten gość chciał mnie zgwałcić! Nie widzi, że o kulach chodzę i mam rękę w gipsie?" I tak całą drogę marudziła. Wszedłem za nią do białego domku i zacząłem oglądać jego wnętrze. Ściany i rolety były jasnoniebieskie, a meble dębowe. Zmaterializowałem się piętro wyżej i spojrzałem na zdjęcia na ścianach. 

~~Laura~~
Gdy rozpakowałam zakupy, postanowiłam zadzwonić do Van.
ROZMOWA TELEFONICZNA:
Vanessa- Część młoda!
Ja- Nie jestem już taka młoda... Ale cześć. Tęsknię za tobą.
V- Lau? Ty ćpałaś? Czego chcesz?
J- Czy jak dzwonię, to od razu muszę coś chcieć? Nie mogę pogadać ze moją kochaną siostrzyczką?...
V- Nie, nie możesz. O co ci chodzi?
J- Ugh.. no dobra, masz mnie. Przyjedziesz w ten weekend?
V- ..... O co ci chodzi?....
J- Po prostu chcę, żebyś przyjechała. Nudno i pusto bez ciebie.
V- No wiem, całą zabawę zabrałam ze sobą. 
J- I ta twoja szczerość...
V- Nie lubię kłamać, dziewczynko.
J- No fajnie, fajnie. A tam u ciebie są fajni faceci?
V- Zajebiści.
J- AAA, Nessa się zakochała!
V- Pffff.. Coooo???! Nieee, wcaaale..
J- Vanessa?
V- Tak mi na imię, słucham.
J- Opowiadaj!
V- A będę mogła z tym chłopakiem przyjechać?...
J- Ale obiecaj, że w nocy będziecie cicho.
V- Zgoda! Dziękuję, PA.
J- Papa.

Rozłączyłam się i poszłam do swojego pokoju. Włączyłam laptopa i postanowiłam coś obejrzeć, bo nudziło mi się. Wybrałam "Gwiazd Naszych Wina" i tak mi zeszły dwie godziny. Oczywiście zużyłam paczkę chusteczek, a jak... Potem zamówiłam pizzę, obejrzałam dwa inne filmy i poszłam spać. 
   Obudziłam się między drugą, a trzecią. Miałam wrażenie, że ktoś stał w rogu pokoju, a potem zniknął. Nie mogłam już zasnąć. W pewnym momencie poczułam nieprzyjemny chłód po lewej stronie ciała, a okna były pozamykane. Poza tym, nie dość, że nikogo obok mnie nie było, to jeszcze czułam na szyi oddech. ALE NIKOGO NIE BYŁO, TYLKO JA..............

~~~~~~~~~~~~~~~~
Nuda, nuda, wieje nudą. Nie zaśnijcie przy czytaniu. Ten rozdział jest chyba najgorszy. Podziękujcie Ewelinie Kuleszy, że go skończyłam :D Thx, morderco lizaczgów ^^ 
Klaudia